ஒரு பிரபஞ்சச்சுவராசியம்

மேகங்களை
துவைத்து து-வைத்து

மழையெனச்
சாறுபிழிந்து - பச்சிளம்
புவியதனனின் 

பசிதணித்து-வெளி

 எங்கெங்கினும் 

செழித்துயிர்த்திருக்கும்-பசுந்தாவரப்

 பாலகன்களுக்கு

சூரியத்தந்தையாய்-வெளிச்சப் 

பாலமுதம் ஊட்டி

தாவரங்கள்
பலகோடி

விலங்கினங்கள்
பலப்பல கோடி

புவியெங்கும் பூச்சியினங்கள்
பல்லாயிரம் கோடி

இவையனைத்தும்
உருக்கொடுத்து

அவ்விதமே
உருவெடுத்து - அதன் 

அங்கமெல்லாம்
உயிர்த்துவம் அளித்து

பிரபஞ்சத் துகள்களையும்

உய்ப்பித்து, அதன்

அணுவிற்கும் அணுவெனத் திகழ்ந்து
அண்டசராசரங்களையும் ஆட்டுவித்து

அயர்ந்திருந்த

ஒரு இறைத்த்த்துவத் தருணத்தில்

பிரபஞ்சத்
தொலைவெளிதனில்

வீச்சாய் விரவிப்
பரவியிருந்த-எம்

திக்கிலாச்சிந்தையில்
உதித்த
சுவராசியமான
சித்தம்.

எம் படைப்புச்
சுக்கல்களானசில
மானுட
மனங்களுக்குள் சில
சுவராசிய சு-தந்திரங்களை

விதைக்கும்
வித்தைதான் அது

எம் படைப்புகள்
எனையே
சப்த
ஸ்பரிச
ரூப
ரஸ
கந்தங்கள் மூலம்
உணர மறுக்கும்
விந்தைதான் அது.

இருளால்
வெளிச்சத்தின்
மேன்மை -இருளால்
வரையறுக்கப்படுகிறது

-
அதன்போல்

இறையதனின்
முழுமையை

நாத்திகம்
வரையறுக்கும்

இறையினைத் 
தொழும் ’இறை’ச்சல் 

எம் ஒரு
புள்ளியினை

பிரவசமாய்ப் 
பிரதிபலிக்கும் -அதனுள்ளே 
தம்உரு 
தொலைக்கும்

ஆயின் 
எமை
மறுத்துத்தூற்றும் 
நாத்திகச்சிந்தை 
எம் இறையையே

முழுமையாக்கும்- 
அங்ஙனமே

எம் அகப்பரிணாமத்தை
செழுமையுறச்செய்யும்.

ஆகவே
பிரபஞ்சத்திவலைகளாய் 
விரவி -அதனுள் 

ஆகிருதியாய் 

யுகயுகங்களாய் 
உறைந்திருந்திருந்த

இறைஎனும் 

இப்பேரண்டத்தையொத்த 
பேருண்மையை மறுக்கும்
நாத்திகமானுடங்களைப் 

படைப்பதென்பது-எமக்குள்

உயிர்த்துயரும் 

ஒரு 
பிரபஞ்சச்சுவராசியம்தான்!